Το σεμινάριο στην Παιδαγωγική ομάδα "Σκασιαρχείο"

Πριν από λίγο τελείωσε η συνάντηση που είχαμε με τους εκπαιδευτικούς και θέλουμε να μοιραστούμε την εμπειρία μας όσο ακόμα είναι νωπή στο μυαλό μας. Πρώτα απ΄όλα θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όσους βοήθησαν ώστε να πραγματοποιηθεί το σεμινάριο " Η διαχείριση πένθους στην τάξη" .

Όπως και σε κάθε άλλη συνάντηση με εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ήρθαμε σε επαφή με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση. Αν στις καθημερινές δυσκολίες που προκύπτουν προσθέσουμε και τον παράγοντα «πένθος» τότε είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι το μείγμα δεν μπορεί παρά να είναι εκρηκτικό.

Τι είδαμε στη συνάντηση

Εκπαιδευτικούς που νοιάζονται για τους μαθητές τους αλλά και την οικογένεια. Εκπαιδευτικούς που είναι πρόθυμοι να κάνουν το καλύτερο που μπορούν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους αλλά και των περιορισμών τους όπως η στάση της οικογένειας ή η στάση του σχολείου. Δασκάλους και καθηγητές που βιώνουν άγχος στην ιδέα ότι μια στάση που θα έχουν μπορεί να βλάψει το μαθητή ή την οικογένεια.

Με λίγα λόγια συναντήσαμε ανθρώπους υπεύθυνους που ήρθαν να μιλήσουν για τις δικές του εμπειρίες και να διδαχθούν από τις εμπειρίες των άλλων.

Στη συνάντησή μας, συμφωνήσαμε και (ευτυχώς) διαφωνήσαμε. Μέσα από αυτή τη ζωντανή διαδικασία αναπτύχθηκε ένας ειλικρινής διάλογος που φώτισε σημαντικές πτυχές της διαχείρισης πένθους, όπως για παράδειγμα τι μπορούμε να κάνουμε όταν ο τρόπος που θα θέλαμε να υποστηρίξουμε το παιδί φέρνει σε αντίσταση ή αντίδραση την οικογένεια. Ποιος έχει δικαίωμα; Η οικογένεια που πενθεί; Ή το ευρύτερο σύνολο (που επηρεάζεται από το πένθος;). Δύσκολες ερωτήσεις και ακόμα πιο δύσκολες οι απαντήσεις όταν προσπαθούμε να τις δούμε ξέχωρα και χωρίς πλαίσιο.

Τα – κατά κοινή ομολογία – λίγα βιωματικά γέμισαν συναισθήματα και σκέψεις τους συμμετέχοντες αλλά και εμάς τους ίδιους. Ο χρόνος του σεμιναρίου ήταν τρεις ώρες αλλά όπως πάντα αποδεικνύεται λίγος. Θέλαμε και άλλο. Φυσικά, ως Μαθήματα Ζωής έχουμε και κάποια όρια τα οποία δεν μπορούμε να τα προσπεράσουμε. Γνωρίζουμε ότι το σεμινάριο μας δεν έχει όλες τις απαντήσεις αλλά σίγουρα προκαλεί και σίγουρα οδηγεί και σε άλλες και έπειτα και άλλες ερωτήσεις ώστε να φτάσει κάποιος μέσα στο επιθυμητό σημείο. Να αισθάνεται ασφαλής να διαχειριστεί κάποια πράγματα, να είναι πρόθυμος να συγκρουστεί και να βγει μπροστά , να επιτρέψει να αγγιχθεί και ο ίδιος/α από την πληθώρα των συναισθημάτων που θα τον αγγίξουν και τέλος, να αναθεωρήσει ιδέες.

Κλείσαμε τη συνάντηση με μια σύντομη αλλά σημαντική υπενθύμιση. Χρειάζεται οπωσδήποτε να βρεθούν οι τρόποι που οι εκπαιδευτικοί θα αποφορτίζουν τον εαυτό τους. Τα δυναμικά που αναπτύσσονται – ειδικά όταν μιλάμε για πένθος – είναι μεγάλα και χρειάζεται να μάθουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας για να μπορούμε έπειτα να φροντίσουμε και αυτούς που εξαρτώνται από εμάς.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας. Είμαστε και παραμένουμε στη διάθεση σας για οτιδήποτε χρειαστείτε. Αυτό το σεμινάριο δεν τελειώνει με τη λήξη του. Απλά ξεκινά.

27 Ιανουαρίου 2018