Νοσηλευτικό προσωπικό: Η σιωπηλή δύναμη

Οι αλλαγές που χρειάζονται να επιτευχθούν στο τομέα της υγείας μπορούν να γίνουν μόνο όταν οι γιατροί και οι πολιτικοί αναγνωρίσουν και σεβαστούν τη συνεισφορά του νοσηλευτικού προσωπικού. Το νοσηλευτικό προσωπικό συνοδεύει τον ασθενή στο ταξίδι της ανάρρωσης ή στο ταξίδι για το τέλος της ζωής του. Το νοσηλευτικό προσωπικό μοιράζεται πολλές περισσότερες πληροφορίες με τους ασθενείς από οποιονδήποτε άλλο.

Η σχέση μεταξύ νοσηλευτικού προσωπικού και ασθενών πρέπει να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται ως μία σχέση υψηλής σημασίας και σπουδαιότητας. Ο χρόνος που περνά το νοσηλευτικό προσωπικό με τους ασθενείς είναι περισσότερος και αυτό σημαίνει ότι το νοσηλευτικό προσωπικό εκτίθεται σε περισσότερες δυσκολίες αλλά και τις χαρές του ασθενή. Οι αλλαγές της διάθεσης του ασθενή, τα παράπονα, η επαφή με την οικογένεια, η κατάθλιψη, η γκρίνια, τα γέλια, οι ελπίδες, τα κλάματα, οι φωνές ακόμα και η φυσική βία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη του νοσηλευτικού προσωπικού.

Ο ρόλος του νοσηλευτή/νοσηλεύτριας απαιτεί το να τηρούνται οι ισορροπίες ανάμεσα στον επαγγελματικό πρόσωπο (φάρμακα, ενέσεις, καθαριότητα, διαγράμματα, επαφή με τον γιατρό κ.ο.κ) αλλά και το ανθρώπινο πρόσωπο (να μείνει δυό λεπτά παραπάνω με τον ασθενή, να του κρατήσει το χέρι, να του σκουπίσει το πρόσωπο, να ακούσει τα παράπονα του κ.ο.κ) και αυτό φυσικά καθιστά τον νοσηλευτή/νοσηλεύτρια ευάλωτο.

Κάθε φορά που γίνεται εισαγωγή ενός νέου ασθενή, το νοσηλευτικό προσωπικό καλείται να μάθει εκ νέου το άτομο που θα νοσηλεύσει. Δεν είναι κάτι που γίνεται μηχανικά αλλά απαιτεί την προσωπική εμπλοκή του νοσηλευτικού προσωπικού. Η γνώση, η εξουσία, οι δεξιότητες που έχει το νοσηλευτικό προσωπικό θα κριθούν (ή και θα αμφισβητηθούν) εκ νέου από τον κάθε ασθενή. Η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα δύο «στρατόπεδα» θα χτιστεί βήμα προς βήμα ή μπορεί και όχι…

Με λίγα λόγια , το νοσηλευτικό προσωπικό και η σχέση που θα δημιουργήσει με τους ασθενείς δεν είναι μια εύκολη και αυτόματη διαδικασία. Είναι δύσκολη και απαιτεί όπως και στην περίπτωση των ιατρών – προσωπική εμπλοκή και άρα έκθεση στην απώλεια. Το να πεθάνει ο ασθενής «στο δωμάτιο 14» ή είναι πολύ διαφορετικό από το να πεθάνει «ο κύριος Γιώργος που έχει δύο παιδιά , λατρεύει το παγωτό σοκολάτα και ήθελε πολύ να επισκεφτεί το χωρίο του πριν πεθάνει.»

H συνεχής εκπαίδευση και στήριξη του νοσηλευτικού προσωπικού είναι ζωτικής σημασίας τόσο για τους ίδιους τους νοσηλευτές, ως ανθρώπους που έχουν ανάγκες και προσωπική ζωή όσο και για τους ασθενείς που νοσηλεύουν.