H απόσυρση και επανασύνδεση στο πένθος

Όταν κάποιος πενθεί μια σημαντική απώλεια μπορεί να διαπιστώσει ότι είναι τελείως αποκομμένος όχι μόνο από γνωστούς και φίλους αλλά και από την καθημερινότητα που συμβαίνει. Η συναισθηματική και η κοινωνική απομόνωση είναι μέρος της διαδικασίας του πένθους, όταν όμως διαπιστώσουμε ότι ο ήχος του τηλεφώνου ή το κουδούνι στην πόρτα μας προκαλεί αντίδραση… σειρήνας συναγερμού, τότε μπορεί να τρομάξουμε για τα καλά.

Ο φόβος αυτός μπορεί να μας οδηγήσει σε μια φάση συνειδητής απόσυρσης. Μπορεί να αποσυρθούμε όχι γιατί πενθούμε αλλά και γιατί βλέπουμε τον εαυτό μας να φοβάται να βγει «εκεί έξω». Είχαμε συνηθίσει πίσω από τις κλειστές κουρτίνες και τα σβηστά φώτα. Μπορεί να βάλουμε την αγαπημένη μας σειρά στον υπολογιστή, να παίζει συνεχόμενα βλέποντας έξι επεισόδια από τον τρίτο κύκλο. Ίσως δεν σηκώνουμε το τηλέφωνο όταν χτυπά. Ίσως έχουμε καιρό να μιλήσουμε στον καλύτερο μας φίλο/η. Μπορεί ακόμα και να πιάσουμε τον εαυτό μας να μονολογεί: «Έτσι θα είναι τώρα;»

Καθώς εμείς πενθούσαμε η ζωή έκανε αυτό που κάνει πάντα. Προχωρούσε. Όσο εμείς επιτελούσαμε τη διαδικασία του πένθους, αναγκαστικά έπρεπε για ένα χρονικό διάστημα να απέχουμε από τα κοινά. Έρχεται όμως η ώρα που θα χρειαστεί να επανασυνδεθούμε με τη ζωή γιατί η ψυχή μας θα το ζητά. Θα το ζητά όσο και θα το φοβάται.

Η επανασύνδεση μας με τη ζωή μπορεί να μοιάζει με προδοσία. Μπορεί να μοιάζει με ύβρις. Η καθημερινότητα που είχα φτιάξει μου προσφέρει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας αλλά καθώς η ψυχή μου επιθυμεί να προχωρήσει αυτό το κουκούλι προστασίας δεν μπορεί να τη χωρέσει πια.

Πως μπορώ άραγε να βγω εκεί έξω;

Μπορώ να αρχίσω να βγαίνω με ανθρώπους που αισθάνομαι ασφαλής. Μπορώ να βρω έναν χώρο όπου οι άνθρωποι θα έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με τα δικά μου. Μπορώ να επιμένω και να μην ακυρώνω προσκλήσεις που δέχτηκα. Μπορώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι το να «βγω» είναι και αυτό με τη σειρά του μια διαδικασία. Μπορώ να δοκιμάζω νέα πράγματα.

Όποιος και αν είναι ο τρόπος που θα διαλέξω θα χρειαστεί να έχω υπομονή με τον εαυτό μου και να μην του θέτω δύσκολους ή άπιαστους στόχους. Καλό είναι να θυμάμαι ότι μέχρι πριν λίγο καιρό το σκοτάδι ήταν η μόνη μου παρέα. Χρειάζεται να αφήσω την ψυχή μου και τη ματιά μου να συνηθίσει στο μισοσκόταδο πριν την εκθέσω στο άπλετο φως.