Ανατροφοδότηση από έναν δάσκαλο

Όλοι ανησυχούμε, τουλάχιστον. Μερικοί -οι περισσότεροι- τρομάζουμε. Το πένθος μάς πάει κατευθείαν στον θάνατο και αυτόν δεν θέλουμε ούτε να τον σκεφτόμαστε ούτε να τον αναφέρουμε. Κι όμως είναι κάτι πολύ βέβαιο και, γι' αυτό, κάτι πολύ φυσικό, όσο κι αν τον απωθούμε μακριά.

Λοιπόν, αυτό που μάθαμε στο τρίωρο σεμινάριο του Σαββάτου είναι πως, όσο αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε , ως άνθρωποι κι άλλο τόσο ως εκπαιδευτικοί, στις σκέψεις και στα λόγια μας την ιδέα του θανάτου, τόσο αυτή γιγαντώνεται και γίνεται κρυφή πληγή που μολύνεται και μολύνει τις παιδικές καρδιές και το μυαλό των μαθητών μας που υποφέρουν από κάποια απώλεια.

Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό κι αυτό. Πως δεν πενθούμε μόνο στο θάνατο μα και σε κάθε άλλη απώλεια (της υγείας, του γάμου, της σχέσης, της γειτονιάς, της παιδικότητας, των ονείρων μας που δε θα δούμε να γίνονται πραγματικότητα, του χρόνου...).

Η κ Ψημενάτου και ο κ. Κουτζαμάνης με πολλή φροντίδα και σεβασμό μας έδωσαν και πολύτιμες οδηγίες . Και περάσαμε και όμορφα, καθόλου δύσκολα και ούτε για μια στιγμή βαρετά.

Και το βιωματικό με το αφήγημα, που κληθήκαμε τάχα να το σχολιάσουμε μόνο από λογοτεχνική σκοπιά , ευφυέστατο και σειρήνα κινδύνου, για να μην αρμενίζουμε αμέριμνοι σαν βαρκούλες, σφυρίζοντας αδιάφορα, την ώρα που καράβια χάνονται στα μαύρα πελάγη της σιωπής και του φόβου...

(Σχόλια από το σεμινάριο: Η διαχείριση πένθους στην τάξη)